Καραμανλής: "Viva la revolucion"

Σάλο έχει προκαλέσει από χθες η συνέντευξη του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή, σε γνωστό λογοτεχνικό περιοδικό, για τα αναγνωστικά (και όχι μόνο) ενδιαφέροντα των παιδικών και φοιτητικών του χρόνων. Αίσθηση προκάλεσαν όχι μόνο αυτά που πρόκειται να δημοσιευθούν αλλά και (κυρίως) εκείνα που δεν κατεγράφησαν.

Συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός επεσήμανε ότι την ώρα που οι συμφοιτητές του μπεκρούλιαζαν και γκομένιζαν στα night clubs του Μασαχουσέτης εκείνος ξενυχτούσε με υπομονή κι επιμονή (κατά το ‘σεμνά και ταπεινά’) μελετώντας, μέχρι που αποκοιμιόνταν πάνω από τις κιτρινισμένες (από μουστάρδα) σελίδες. Αναφέρθηκε εκτενώς στο Κεφάλαιο του Μαρξ και στο πόσο τον επηρέασε ως άνθρωπο και ως επιστήμονα. «Διάβαζα με επιμονή και υπομονή τους αριστερούς στοχαστές. Και το λέω αυτό, γιατί πραγματικά θέλει κουράγιο για να διαβάσει κανείς ολόκληρο το ‘Κεφάλαιο’ του Μαρξ. Έχοντας περάσει αυτή τη ‘δοκιμασία’, μπορώ να σας πω ότι αυτή η επιμονή και η υπομονή είναι κάτι που ανέκαθεν το αναγνώριζα ανοιχτά στους αριστερούς φίλους μου». Δεν μπόρεσε βέβαια να μην παραδεχθεί πως όταν λέει πως ‘διάβασε’ εννοούσε το 1ο κεφάλαιο από το ‘Κεφάλαιο’, ενώ όταν άρχιζε να μελετά το “Κουμουνιστικό Μανιφέστο” των Μαρξ/Ενγκελς σταματούσε πάντα στην πρώτη αράδα όπου “ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη”. Κάπου εκεί έκλεινε σκιαγμένος το βιβλίο και έτρωγε στο καπάκι 4 σουβλάκια με διπλή πίτα από τον Μπαϊρακτάρη, από αυτά που του έστελνε τακτικά η μητέρα του για τις στιγμές που τον έπιανε ο νόστος.

Μίλησε επίσης συγκινημένος για το δωμάτιο του στο campus του “Fletcher School of Law and Diplomacy” του πανεπιστημίου Tufts όπου έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές. Σε μια κρίση νοσταλγίας μίλησε για τα πέτρινα εκείνα χρόνια αλλά και για τα μεγάλα πορτρέτα του Τσε Γκεβάρα και του Φιντέλ Κάστρο (δώρα του θείου του προφανώς) που κοσμούσαν τον τοίχο απέναντι από το ασκητικό του κρεβάτι. Μίλησε για την αδυναμία του στα πούρα και εξομολογήθηκε πως κατά της παραμονή του στην Αβάνα, στα πλαίσια των εκπαιδευτικών ανταλλαγών του πανεπιστημίου του, εργάστηκε (αμισθί) διαβάζοντας αποσπάσματα από τον “Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στις εργάτριες (torcedores) των καπνοβιομηχανιών, καθώς εκείνες έστριβαν τα αρωματικά πούρα κυλώντας τα περίτεχνα κι ηδονικά στα μπούτια τους.

Η συνέντευξη δεν άργησε να περιστραφεί στην αντιστασιακή του δράση. Μίλησε για την εκπαίδευση του στα όπλα, τις ανατινάξεις αλλά και στο αντάρτικο πόλης. Αναφέρθηκε με έξαψη στις νύχτες που η συζήτηση με τους άλλους αριστερούς του συντρόφους έπαιρνε φωτιά, όταν πολλές φορές έρχονταν σε σύγκρουση για το είδος της δράσης που έπρεπε να αναλάβουν. Δε μπόρεσε να μην αναπολήσει τις κραιπάλες του μαζί με τον Κάρλος ‘το Τσακάλι’, τον Χανς Ιωακείμ Κλάιν και τον Κουφοντίνα, αλλά όταν ερωτήθηκε αν αυτός ο ίδιος είναι ο πραγματικός καθοδηγητής της 17 Νοέμβρη, απλά έστρεψε αλλού τα μάτια κοκκινίζοντας ελαφρά.

Η συνέντευξη τελειώνει με τον κ. Καραμανλή να εξομολογείται το πόσο πολύ τον πλήγωσε η διαγραφή του από το ΚΚΕ αλλά και η ατσαλένια του θέληση να σταθεί δίπλα στον αγρότη-εργάτη-φοιτητή από ένα διαφορετικό μετερίζι. Κι έτσι αφού ευχαρίστησε τον δημοσιογράφο για τα φρέσκα λουκανικοπιτάκια και σπανακοπιτάκια που τον κέρναγαν καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης (προφανώς για να μην εξαντληθεί) τραγούδησε ένα αντάρτικο από τον τελευταίο δίσκο του Λουδοβίκου των Ανωγείων, υπέγραψε αυτόγραφα και έφυγε.