Ο φονικός σεισμός, η πύρινη λαίλαπα και άλλες τηλεοπτικές κοινοτυπίες

Τι έγινε πάλι? Δεν προλάβαμε να επιστρέψουμε από τα Πουκέ (ακόμα δεν έχουμε καλά καλά ξεπακετάρει) όπου πέρυσι τέτοιες ημέρες ο Εγκέλαδος τα είχε πάρει στο κρανίο, κι εκεί που πήγαινα να ανοίξω την τηλεόραση (κακό πράγμα η συνήθεια) αρχίζει το φωτιστικό στο σαλόνι να πηγαινοέρχεται σαν το εκκρεμές του Φουκώ. "Μπααά. Θα φταίνε οι αναταράξεις από το ταξίδι" σκέφτηκα. "Έτσι σου μένουν τα κουσούρια και μετά ψάχνεσαι". Έλα όμως που το κούνημα συνεχιζόνταν.

"Σεισμός" ψιθύρισα με λαχτάρα. Κοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου. Μια σπίθα τρεμόπαιξε στα μάτια της. Την είδα να μου χαμογελά με νόημα. Τα δυο μεγαλύτερα παιδιά είχαν αρχίσει ήδη να ανεβαίνουν τη σκάλα. Πήρα την μικρή αγκαλιά κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε κι εμείς προς την ταράτσα. Το μεσημέρι ήταν ηλιόλουστο αν και το κρύο ήταν τσουχτερό. Δε μας πείραζε όμως. Μπορεί να είχαμε πετάξει τσάμπα τα λεφτά μας κάνοντας ένα τόσο μακρινό ταξίδι μάταια, μπορεί η ζωή μας να είχε γίνει αφόρητα ανιαρή τόσους μήνες χωρίς ούτε μια σοβαρή καταστροφή μετά την Κατρίνα, αλλά τώρα ήμασταν εδώ, ακουμπισμένοι στο στηθαίο της ταράτσας περιμένοντας. Το τσουνάμι θα ερχόνταν από στιγμή σε στιγμή κι εμείς δε θα το χάναμε με τίποτα.